Eilandhoppen in Helleense zeeën: cultuur en geschiedenis van de Griekse eilanden

Voorsmaakje

Samos en Leros zijn twee eilanden die, hoewel ze op een heldere dag in elkaars gezichtsveld liggen, een totaal verschillend karakter hebben: Samos is groot, groen, toeristisch, heeft ontelbaar veel stranden maar heeft ook een bevolking die – en dat is uitzonderlijk voor een Grieks eiland – veel meer met landbouw dan met zeevaart bezig is. Leros is klein, tamelijk volgebouwd, vol mannen die de zeven zeeën bevaren hebben, maar ook is het eiland getekend door een bijzondere geschiedenis, waardoor het toerisme nooit een vlucht heeft genomen. Ondertussen zijn er wel veel niet-Griekse expats neergestreken, die het straatbeeld in hoge mate bepalen.

Samos en Leros zijn ook de twee eilanden waar ik bloed zweet en tranen heb gelaten, en echt niet alleen omdat ik op beide eilanden een aantal ruïneuze huisjes heb opgeknapt. Het zijn eilanden waarop ik op alle mogelijke manieren geleefd heb, en waar ik me diep verbonden mee voel. Naast mijn eigen perikelen bij de renovatie van de huisjes, maakte ik er ook de economische crisis mee, die al snel werd verdrongen door een grote toestroom aan vluchtelingen uit Syrië, Afghanistan en andere landen. Waarna in de laatste twee jaar een ongekende toestroom aan met name Westeuropese toeristen volgde.

Deze eilanden lijken het vermogen te hebben ontwikkeld om (meestal tijdelijk, en soms letterlijk) als opvangkamp te fungeren voor bepaalde bevolkingsgroepen. Want eerder, ver voor het huidige vluchtelingen-issue, waren er politieke gevangenen die op beide eilanden werden vastgezet tijdens de Griekse burgeroorlog (met name op Samos), en in de decennia die daaraan vooraf gingen bouwde Mussolini Leros om tot een imposante marinebasis, waarna de Griekse regering besloot om er de grootste psychiatrische instelling van Griekenland neer te zetten. Maar veruit de grootste demografische verandering vond ruim 100 jaar geleden plaats, toen deze eilanden een enorme hoeveelheid aan Griekse vluchtelingen moest zien te verstouwen – na de Kleinaziatische katastrofi.

In mijn lezing besteed ik aandacht aan hoe deze eilanden zich als kameleons door de eeuwen heen bewegen – behoedzaam, en dan ineens in sneltreinvaart en van kleur verschietend. Ik wil in het verhaal ook de socio-economische veranderingen proberen te benoemen die deze invasies met zich brengen, en zal daarbij, net als in mijn boeken en artikelen, het anekdotisch element niet schuwen.

Praktische info

• Wanneer? woensdag 16 oktober 2024, om 19u30
• Waar? leslokaal 0.4 (Blandijnberg 2, 9000 Gent)
• Prijs? gratis voor leden van het Griekenlandcentrum, UGent studenten (m.u.v. PhD-studenten) en scholieren. Anderen betalen €5 aan de kassa.

Ik wil deelnemen!

Voorsmaakje

Crete, the largest of the Greek islands, has brought to us invaluable evidence on Ancient Greek language and its dialectal diversity. In Crete, we found clay tables with the Linear B script, which provide the oldest written evidence of the Greek language. They date back approximately to the time of the Trojan war, 1200 BC.  There, we also found the so-called “Queen of Inscriptions”, the biggest Ancient Greek inscription ever found, dated roughly around 500 BC.

What can these inscriptions tell us about the Ancient Greek dialects spoken in Crete and how they changed, over the thousand years before the arrival of the Romans? And what can these dialects tell us about the speakers’ identity? Cretans had an ambivalent and liminal identity, as islanders often do, also reflected in the resilience of their dialect to external influence. They were indeed viewed with a certain suspicion by other Greeks – Homer himself called Cretans a bunch of thieves and liars, and this fame lasted for a thousand years.

Praktische informatie

• Wanneer? woensdag 6 november 2024, om 19u30
• Waar? leslokaal 0.4 (Blandijnberg 2, 9000 Gent)
• Prijs? gratis voor leden van het Griekenlandcentrum, UGent studenten (m.u.v. PhD-studenten) en scholieren. Anderen betalen €5 aan de kassa.
• ! Opgelet: deze lezing wordt in het Engels gegeven !

Ik wil deelnemen!

Voorsmaakje

Cyprus gedenkt dit jaar 50 jaar opdeling van het eiland. Het zuiden en noorden worden sinds de zomer van 1974 fysiek gescheiden door een demarcatiezone (de zgn. ‘Green Line)’, maar de wortels van het versteende (en onoplosbaar lijkende) conflict gaan veel verder terug. Vanaf het begin van de 20e eeuw was de Grieks-Cypriotische bevolking in de ban geraakt van enosis, het streven tot aansluiting bij het 'moederland' Griekenland. Maar het Britse koloniale bestuur (sinds 1878) liet hiervoor geen ruimte. Toenemende etnische spanningen met de Turks-Cyprioten, die het eiland liever opgedeeld zagen (taksim) in een Turks en een Grieks deel, leidden in de jaren ’50 tot een explosieve situatie.

Met de onafhankelijkheid van de Republiek Cyprus in 1960 hoopten Groot-Brittannië, Griekenland en Turkije het probleem op te lossen, maar tevergeefs. Etnisch geweld bleef het eiland teisteren. Toen het kolonelsregime in Griekenland in 1974 de Cypriotische president en aartsbisschop Makarios middels een coup trachtte af te zetten – en zo effectief alsnog enosis probeerde te bewerkstelligen) greep het andere 'moederland' Turkije in. Na twee opeenvolgende militaire interventies bezette het een derde van het eiland, een situatie die nog altijd voortbestaat. Een VN-vredesmissie is nog steeds actief op Cyprus en Nicosia blijft de laatste verdeelde hoofdstad van Europa. Een oplossing voor het conflict lijkt verder weg dan ooit, mede vanwege de grote geopolitieke belangen.

In deze lezing doet Patrick Gouw het ontstaan, verloop én de toekomst van de ‘Cyprus-kwestie’ uit de doeken.

Praktische informatie

• Wanneer? woensdag 11 december 2024, om 19u30
• Waar? leslokaal 0.4 (Blandijnberg 2, 9000 Gent)
• Prijs? gratis voor leden van het Griekenlandcentrum, UGent studenten (m.u.v. PhD-studenten) en scholieren. Anderen betalen €5 aan de kassa.

Ik wil deelnemen!